وقتی بسیاری از مردم به بازیگران مواد معدنی فکر می کنند ، اولین چیزی که به ذهن خطور می کند سیمان است. این درک تعجب آور نیست ، زیرا در روزهای ابتدایی توسعه ریخته گری های معدنی ، از بتن سیمانی در واقع به جای چدن برای ساخت فریم ها و پایه های ماشین استفاده می شد ، اما فقط عملکرد پشتیبانی را فرض می کرد و تأثیر قابل توجهی در صحت ماشین آلات نداشت.
در سال 1970 ، شرکت Studer Swiss و مؤسسات تحقیقاتی مرتبط در آلمان از طریق تحقیقات اساسی علمی ثابت کردند که بتن پلیمری (ریخته گری مواد معدنی) برای قطعات ساختاری مکانیکی مناسب است و رزین اپوکسی سرانجام به دست گرفت. بنابراین ، ریخته گری های معدنی واقعی فرمول سیستم رزین اپوکسی با استحکام بالا را اتخاذ می کنند ، که به ویژه برای تولید قطعات ساختاری مکانیکی دقیق مناسب است. این امر به طور گسترده در صنعت بین المللی ماشین آلات شناخته شده است.
در مقابل ، سیمان یک ماده سیمانی معدنی است که به طور معمول با کل مخلوط می شود تا بتن خود سازگار یا خود سطح باشد. بتن خود با همبستگی از سیالیت بالایی برخوردار است و هنگام ریختن به لرزش خارجی احتیاج ندارد. به طور طبیعی می تواند تحت وزن خود جریان داشته و جمع شود. با این حال ، این تنها می تواند یک عملکرد پشتیبانی در کاربردهای مکانیکی را فرض کند ، و از آنجا که سیمان هیگراکوپی است ، پس از استفاده طولانی مدت شکننده خواهد شد و فاقد ثبات داخلی داخلی خوب است ، بنابراین برای قطعات ساختاری مکانیکی با سرعت بالا و با دقت بالا مناسب نیست. بشر
با توجه به کاربردهای خاص بازیگران معدنی ، ما آنها را در شماره بعدی به تفصیل معرفی خواهیم کرد.
Nano یک شرکت مدرن است که ادغام تحقیقات و کاربرد گرانیت کامپوزیت اپوکسی-مواد ریخته گری معدنی برای ماشین آلات ، ارائه راه حل یک مرحله ای برای مشتریان سطح بالا از جمله طراحی و فرآیند محصول ، طراحی قالب و ساخت ، مونتاژ لوازم جانبی و غیره است.
